neden uğraşıyorum acaba bu kadar. ermek gibi bi niyetim yok sonuçta. belli bir hedef olmadığı halde neden yürüyorum. cezalandırmaya mı çalışıyorum acaba kendimi. ya da bıraktığımda toplamak için çok uğraşmam gerekmesine inanmam mı yada insanlara zarar verme korkusu mu bu. gör dedi bana git en azından bir gör. metanet mi yoKaydı Yayınlaksa gerçekten delirmem mi gerekiyo ?

Varlık, hayatta kalmaya çalışmaktır. belli bir nedeni olmasına gerek yoktur. varsan hayatta kalmaya çalışırsın. tek başına varolup tek başına yok olacaksın. bu durumu anlamlı kılan ve buna güç veren ise aşktır. aşk herhangi birşeye karşı duyulabilir. hür irade burda devreye girer. var olduğumu hissetmem, kendine benim gibi insan diyen varlıkları tanıma ihtiyacıyla ortaya çıktı ve binlerce denemeye rağmen değişmedi. dolayısıyla benim arkasından gitmeyi tercih ettiğim aşk, karşı cinse olandır. bu durumu inkar edip yerine başka birşey koymaya çalışmam, hiç bir duyguya bağlı kalmadan tamamen mantık çerçevesinde takılan ve en küçük bir duygu durumunda eli ayağına dolaşan bir insan haline getirdi. kendimi hissetmekten alıkoydukça hayatta kalmaya çalışmak bitmeyen yorgunluğa dönüştü. sevdiğim şey insandan ziyade uyku oldu. biri beni öpene kadar uyuyorum galiba. öpenin erkek olması gereken bir dünyada yaşıyoruz derseniz kılıç kuşanmak zorunda kalırım. çoğunlukla savaş karşıtıyım. :)

sonrasında ne olacağını bilme iddiası taşımak zorunda kalmayacağın ilişki aramak. kesinlikle en negatifini görene kadar orda olacağın anlamına gelir. bu durumu kabul ettiğin bir insanla karşılaşma olasılığın mevcut ama az hatta bazen bir defa. iyiliğin tanımı derya deniz olduğuna daha fazla bişey demiycem.

küçük vızıltılarla karın doyurur

kelimeler var

kaçan zemanlarımın en fenası

bozulmasın diye üstüne düşünmeyi bile bıraktıran nacizane uyum anları vardır. aşk inancı hep buralarda gezinmekte. ondan dogmadır. yalnızca dogma olmasına bakarsan uzaklaşırsın. paradoks onun elçisidir.

Yaba gibi ellerini bez torbanın içine sokup bi süre karıştırdıktan sonra en kurusu olduğunu düşündüğü ekmek parçasını avucunun içinde un ufak etmesi çok zor olmamıştı. Gözlerini denizden ayırmadan elindeki ekmek ufaklarını adeta egenin tenha bir koyunda kendine ait bir toprak parçasını ekiyormuşçasına savurdu. Fakat bu sefer el hareketinin ardından gelen kanat sesleri duyulmayınca, performansı kesilen aktör gibi şoka girdi. Sahneyi kapan yaklaşık 10 kişilik bir liseli gruptu. Onları güvercinlerle bağdaştırmamın en etkin nedeni standart kıyafetleri mi yoksa kızların etrafında türlü taklalar atarak ilerlemeleri mi acaba diye düşünürken kaşlarında ki öfkenin yerini ağzında ki tebessüm aldı. Diğerlerine nazaran daha sivilceli ve sessiz olan birine gözleri takıldı. Liselinin de ona doğru baktığını gördü. Sivilcelerin arkasına saklanmış ürkek bakışları adeta kendisinden bir cevap bekliyormuşçasına yorumlayıp gayet tok bir sesle " sevişsenize " diye bağırdı. Kulakları yaşlılıktan kocaman olan amcanın suratına karşı gülmemek için kendini zor tutan sivilcelinin, bu haykırıştan sonra serbest kalan kahkası pozitif yönlü bir kelebek etkisine neden olmuştu. Bilinmemesi var olmadığı anlamına gelir miydi ?

Hem mantıksal hem de duygusal açıdan ölçüp biçmelere giderek yalnızca ikinci bir kişiyle nasıl bir hayatınız olabileceğinin üstüne her adayda birbirinden bağımsız tonlarca olasılık sunabilirsiniz. Bu olasılıkların daha insalcıl olabilmesi için uygulamaya başlamadan önce karşında ki insanın bundan sonra söylediği bütün kelimeleri duyacağına dair kendine bir yemin saklarsın. Bu yemin karşında ki insanın senin duymana gerek olmadığını düşündüğü cümlelerini senin duyamayacağın bir mesafeden senin de varlığını hissederek (ki hissetmemesi daha kötü) bu durumun varlığını gözler önüne sermesi halinde senin canını acıtacaktır. Bencilliğim, böyle bir bakış açısı yaratmam mı yoksa el ele tutuşamadığımızdan mıydı ?

gerçek her zaman acımasız olandır. acı duymamak beraberinde bütün duyguları da bastırarak mevcuttur. gerçek yaşam hür olandır. hür olmak ne kadar canının acıyacağına karar vermektir.