küçükken sinirlenen insan görünce çok hoşuma giderdi bana hep kahramanmışlar gibi gelirdi. ben hiç sinirlenemiyodum. daha doğrusu sinirlenecek bişey bulamıyodum. bişeyi yapabilirsin veya yapamazsın şu anda yapamasanda ilerde kendini geliştirip yaparsın mantığından hareket ederdim. bi de kendi isteklerini dizginleyebilmenin çok önemli olduğunu düşünürdüm.(hep o vhs kasetlerden seyrettiğim uzakdoğu filmlerinden oldu bunlar:).
ergenlikte de zaten şiddet ve cinsellik başrol oyuncularıydı o zamanda felsefeylen psikolojiylen tanıştık yine asabiyet yok.
sonra üniversitede yıllar yılları kovaladı ve sinirlenmem gereken zamanlar oldu.o gün bugündür kendi kendimi sinirlendiriyorum. (bunu hatırladığım iyi oldu.)
Yorum Gönder